|
Uf d Zittig isch Verlaß
Von Markus Manfred Jung
Wie alli wohlzivilisirte Mensche, so
hän au mir e Ziittig, well mer doch wüsse wott, was d Welt un was unser Stedtli so umtriibt. Un
well
mer sich halt uf si Ziittig cha verlo. Wie zum Biischpil am letschte Mäntig: Do lisisch bim z Morgenäh,
aß de Metzgermeischter Hans-Peter Engel am Samschtig uf siim Velo
aagfahre worden isch un jetz im
Chrankehuus liit. Je nu.
Jetz chennsch du aber zuefällig de Metzgermeischter Hans-Peter
Engel,
well er emool mit diinre Großcusiinen e Wiili uf Busaschi
gangen isch. Du weisch aber au, aß er mit
Vorname nit Hans-Peter
heißt, sondern Fridolin un nit Metzgermeischter isch, aber Briefträger. Si
Vatter wäger, seller isch Metzger gsi, luegt aber
d Radiisli lang scho vo unten aa. Un si Brueder,
wo ganz richtig
Hans-Peter heißt, hät erschtens ke Velo un isch zweitens Holz-
fäller im Bayrische
Wald. Je nu.
De Briefträger Fridolin Engel aber isch nit aagfahre worde. Er hät ganz eifach mit
siim Velo e Teligrafeschtange mieße mitnäh, unfreiwillig, denk i, well er nämli e Sürmel im Gsicht gha
hät. Un sell
isch friehj am Sunntigzmorge gsi. Des weisch du also, des eindi
mool, ganz zuefällig.
Aber die andre hunderttausigmool, wos nit
weisch, well de numme zwee Großcusine häsch, un di ander
scho
viil z alt für d Busaschi isch, do verlosch di halt uf d Ziittig. Jo wägerli, uf d Ziittig isch
halt Verlaß. Je nu.
|
|
|
 |
